Asfyxie - verdrinkingsdood

Bij verdrinking wordt naast lucht ook water ingehapt, hetgeen door reflexen wordt opgehoest. Het zuurstofgehalte neemt af en de longen vullen zich met water : water sijpelt door de longblaasjes door naar het bloed. Men dient een verschil te maken met een waterlijk in zoetwater (bij autopsie zie je weinig vocht in de longen) en een waterlijk in zeewater (indikking van het bloed geeft meer vocht in de longen).

Ook is er een onderscheid tussen een natte verdrinking en droge verdrinking. De natte werd hierboven kort beschreven; bij een droge verdrinking zal men de term hydrocutie gebruiken: plots huidcontact met koud water kan resulteren in een anafylactische shock.

Bepaalde uiterlijke kenmerken ziet men bij verdrinking opduiken, maar een lichaam kan ook dezelfde kenmerken vertonen als het in het water gelegen heeft (los van het feit dat men verdronken is). De aanwezigheid van een schuimprop op de mond pleit voor een verdrinkingsdood (al dient men een differentiaaldiagnose te maken met een heroïnedood of vergaande staat van ontbinding). Bij autopsie kan men vergrote, geballoneerde longen waarnemen doch is dit niet steeds aanwezig (infra zoetwater vs. zeewater).

Zoals men kan opmerken, is het geen sinecure om verdrinking als doodoorzaak voorop te stellen, laat staan dat de manier van overlijden duidelijk lijkt: men kan accidenteel in het water terechtgekomen zijn doordat men zich niet goed voelde; men kan geduwd of ondergehouden worden in het water; of men kan zichzelf van het leven beroven.